Teleurstelling
- Kazann
- 23 jun 2015
- 2 minuten om te lezen
Deze keer gaat het over teleurstelling
Er zijn veel emoties.
Verdriet, geluk, pijn, boosheid, opwinding, plezier, onbegrip, en meer.
Ik denk dat ik teleurstelling de meest moeilijke emotie vind.
Teleurstelling komt voort uit een verwachting van iets, hoop op iets, iets waar je gelukkig of blij van zou worden.
En of de verwachting te hoog is of eigenlijk helemaal niet zo hoog is maakt niet uit.
En als je maar vaak genoeg teleurgesteld wordt, zou je denken dat je daarvan leert of je ertegen kunt wapenen.
Maar juist als je kwetsbaar bent, moe, en door zwaar weer gaat, komt die klap weer zo hard aan.
Je voelt je als een geknakte bloem.
En juist de mensen die zich voordoen als vriend, je willen helpen en redden, kunnen je het ergste kwetsen.
Ze halen je schild van je af en raken je waar je het meest kwetsbaar bent.
Beloven je van alles, geven je aandacht, geven je het gevoel belangrijk en de moeite waard te zijn.
Boos op mezelf, dat ik toesta dat anderen mij kwetsen.
What was I thinking.
Ik wil mijn harnas terug.
Wil die pijn niet meer.
Raak het geloof in liefde en vriendschap kwijt.
En ik wil dat niet.
Wil niet verbitterd zijn.
Ben zo moe van al die teleurstellingen.
Ik kom er weer uit, maar wel met een paar extra littekens op mijn hart en ziel.
Onzichtbare littekens.
Altijd weer met opgeheven hoofd en rechte schouders.
Blij met de mensen in mijn leven die begrijpen hoe hard het leven kan zijn.
Die niet oordelen, luisteren, er wel echt voor me zijn, begrip hebben en me troosten.
Niet zeggen dat je in je kracht moet gaan staan of er sterker door wordt of meer van dat soort loze kreten en opmerkingen.
Soms heb je alleen die arm om je schouder nodig.
Meer niet.
En steun ook al maak je keuzes die voor de ander niet te begrijpen zijn.
“And as I’m singing this song, tears well up in mijn eyes.
And I will allways wonder, why I will never have the live I wanted. I’m letting it go. I don,t wanna hurt no more….”
Dit was de blog tot de volgende keer!
Comments